Gegevens

Geschreven: zaterdag 29 januari 2011 16:33

Mireille en haar man hadden in Brugge twee succesvolle antiekzaken. 'We gebruikten onze gewone telefoon amper omdat we steeds onderweg waren. Dus verliep bijna al ons telefoonverkeer via de gsm. Dat was het makkelijkst. Ik liep van 's ochtends tot 's avonds met zo'n toestel aan mijn rechteroor.'

Kwaadaardig

In juli vorig jaar vond Mireilles dochter, die arts is, dat er wat scheelde met het gezicht van haar moeder. 'Ik vond dat mijn dochter zich iets inbeeldde, maar ik ben toch op de afdeling neurologie van het AZ Sint-Jan in Brugge langsgegaan, waar men vaststelde dat ik een gezichtsverlamming had. Een virale infectie. Het zou overgaan, zeiden ze. En dat kliertje, dat intussen groter was geworden, was niets om mij zorgen over te maken.'

Maar het ging niet over en Mireille begon zich zorgen te maken. Bovendien bleken ook haar witte bloedcellen niet helemaal in orde. Een hersenscan bracht niets aan het licht. Dan naar de neus-, keel- en oorarts. Die nam een biopsie van het kliertje dat Mireille steeds vervelender was beginnen te vinden. 'Het had de grootte van een boontje. Groter dan het ooit was geweest, en ruwer.'

'De arts zei onverbloemd dat ik een kwaadaardige speekselklierkanker had en dat ik een zeldzaam geval was. Ik wist meteen waar ik dat had gehaald. Het komt door dat mobiel telefoneren, zei ik. De arts geloofde me niet. Hoe weet u dat, vroeg hij. Kunt u dat bewijzen? Natuurlijk kon ik dat niet bewijzen. Wie wel? Ik wìst het gewoon. Die steken die ik altijd maar kreeg als ik mobiel belde... Ik kreeg bovendien nooit pijn als ik met een gewone telefoon belde, eentje met een snoer.'

Waar zitten de anderen?

Mireille heeft de gsm in de hoek gegooid. 'Ik raak hem alleen nog aan om een sms te versturen. Alle oproepen worden voortaan doorgeschakeld naar een vast toestel. Ik heb nu her en der in huis vaste telefoontoestellen. Geen draadloze, want die zijn ook niet veilig. En de gsm ligt nooit meer op het nachtkastje.'

Aan wie het wil horen, vertelt Mireille haar verhaal. 'Omdat die gsm's zo verdomd gevaarlijk zijn. Al die kinderen die hele dagen met een gsm in hun zakken lopen! Enig idee wat dat doet met jongetjes? Akkoord, niemand weet het op dit moment precies, maar zouden we net daarom niet wat voorzichtiger zijn? Denk ook even hieraan: ik ben beginnen te bellen met een gsm toen ik 45 was. We zijn vandaag ruim 15 jaar later en ik heb kanker. Wat zal er over 15 jaar gebeuren met al die kinderen die vandaag niet zonder gsm kunnen? Die gedachte alleen al vind ik schrikbarend.'