Gegevens

Geschreven: woensdag 24 augustus 2011 10:16

Uit: Humo nr. 3699 van 26 juli 2011

Anonieme strandcabines

Wie opmerkzaam is, stelt vast dat er een zestigtal nieuwe anonieme strandcabines zijn geplaatst op het strand van Blankenberge, Middelkerke en Westende.

In werkelijkheid betreft het hier handig als strandcabine vermomde wifi-accespoints, eigendom van de Brugse privéoperator Citymesh. Dat betekent meteen dat ook het strand - nochtans een publiek domein van sport, spel en recreatie - tot één grote wifi-hotspot is omgevormd, waardoor alle strandbezoekers en vooral kleine kinderen onvrijwillig aan gepulste microgolfstraling worden blootgesteld.

Citymesh en de gemeentebesturen schenden ons grondrecht te leven in een gezond leefmilieu, zoals onderschreven in artikel 23 van de grondwet: ze schenden het voorzorgsprincipe met betrekking tot het zo weinig mogelijk blootstellen van de bevolking aan microgolfstraling, en ze schenden vooral de informatieplicht, die ervoor moet zorgen dat mensen de blootstelling aan straling kunnen vermijden.

Citymesh weigert uitdrukkelijk om hun anonieme strandcabines te voorzien van een informatieve sticker: die weigering werd nogmaals herhaald via de audiovisuele media, nadat de werkgroep Beperk de Straling enkele informatieve stickers had aangebracht tijdens een actie op het strand van Westende. De operator onttrekt zich daardoor uitdrukkelijk van zijn plicht de strandbezoekers te informeren dat ze zich in de buurt van krachtige antennes bevinden. 

Een gemeentebestuur dat dergelijke praktijken toelaat ten nadele van de volksgezondheid moet met de vinger gewezen worden. Het heeft de plicht de bevolking te beschermen, en zou het project met directe ingang moeten verbieden. 

Jan Allein, Werkgroep Beperk de Straling.

---------------------------------------------

Uit: Humo nr. 3701 van 9 augustus 2011 (1) (2) 

Anonieme strandcabines

Graag wil ik reageren op de lezersbrief van Joannes Laveyne (Open Venster 3700), die mijn argumenten over de gezondheidsrisico’s van wifi-hotspots aan zee als onzin bestempelt.

Laveyne argumenteert vanuit zijn elektrotechnische kennis,waarvoor respect, maar zijn schrijven getuigt van weinig of onvoldoende medische en biologische kennis inzake de biologische invloeden van gepulste microgolfstraling op het lichaam. Bewijs daarvan is zijn onjuiste  vergelijking van kunstmatige, door de mens geproduceerde microgolfstraling met de natuurlijke straling van de zon. Het leven is ontstaan in de soep van de natuurlijke straling, het is er aan aangepast, maakt er gebruik van en heeft er beschermingsprocessen tegen ingebouwd. UV B-straling zorgt voor de productie van vitamine D, een levensnoodzakelijke stof voor de aanmaak van ons bot en de huid maakt melanine (pigment) aan om ons te beschermen tegen het zonlicht.

De explosieve toename van gepulste microgolfstraling in ons milieu met een factor 10 miljoen zorgt er echter voor dat levende wezens worden blootgesteld aan straling waartegen ze geen ‘natuurlijke’ afweermechanismen hebben ingebouwd. Tegenover die bijkomende cumulatieve stralingsbelasting hebben wij geen aanpassingsvermogen. Het argument van Laveyne is dus onzin.

Blootstelling aan dergelijke microgolfstraling zorgt voor wetenschappelijke bewezen oxidatieve celstress en activering van bepaalde cytokine cascades die verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van kanker. Dat heeft geenszins te maken met de opwarmingseffecten van microgolfstraling waarmee schrijver Laveyne poneert de waarheid in pacht te hebben. Hij verwijst naar de ICNIRP-normen die alleen betrekking hebben op de opwarmingseffecten van microgolfstraling op artificïële watermodellen bij een blootstelling van amper 6 minuten, nadien geëxtrapoleerd naar gezonde volwassenen. Het is wetenschappelijk onverantwoord om die norm te vergelijken  met urenlange of permanente blootstelling  van kleine kinderen aan wifi-straling op het strand.

Het is ook onjuist om de straling van wifi-antennes  met een gsm-toestel te vergelijken. De antennes stralen permanent en de blootstelling is onvrijwillig, terwijl je de blootstelling aan straling van het gsm-toestel kunt beperken door hem verstandig te gebruiken. Dat wifi-straling zwakker is dan gsm-straling, is geen geldige reden om publieke hotspots toe te laten, omdat het een belasting is bovenop de al aanwezige straling van de andere mobiele operatoren.

De wifi-hotspots zijn er alleen voor enkele verslaafde surfers die ook tijdens hun vakantie Facebook, Netlog en (werk)mails dwangmatig checken en uiteraard ook voor privéoperator Citymesh. Draadloos is een fetish geworden: het moet overal mogelijk zijn, of er nu vraag naar is of niet.

Vorige maand is in het federale parlement een resolutie ingediend ter erkenning van elektrogevoeligheid. Daarin wordt voorgesteld om te zorgen voor stralingsvrije zone’s voor elektrogevoelige personen, zoals kinderen en mensen met een zwakke persoonlijkheid.

Tenslotte is een degelijk onafhankelijk onderzoek naar de verslaving aan mobiele communicatiemiddelen en aan internet broodnodig.

Jan Allein,

Werkgroep Beperk De Straling

---------------------------------------------

Uit: Humo nr. 3703 van 23 augustus 2011

Draadloos surfen op het strand

Johannes Laveye (Open Venster 3702) vroeg zich af of er wetenschappelijke studies gepubliceerd zijn over schadelijke gezondheidseffecten bij radarpersoneel. Wij kunnen hem geruststellen: deze zijn zéér talrijk. We sommen even een paar bevindingen (allemaal peer-reviewed) op. Statistisch significante stijging van onrijpe rode bloedcellen bij radarpersoneel (Daily 1943). Significante lagere aantallen leukocyten en rode bloedcellen (Goldini 1990). Verhoogde incidentie van teelbalkanker (Davis & Mostofi 1993) en van teelbal- en huidkanker (Finkelstein 1998) bij politie-inspecteurs die werken met verkeersradars. Verschillende vormen van kanker, melanoma van het oog, non-Hodgkin-lymfoom (Richter 2000). Verhoogd voorkomen van verschillende kankers bij een detachement van de Canadese politie (Van Netten 2003). Hogere prevalentie van cardiovasculaire aandoeningen vastgesteld, vooral op jongere leeftijd bij personeel uit de radartracking van de civiele luchtvaart (Tikhonova 2003). Chromosomiale aberaties  en tot drie maal meer DNA-schade  bij radar-personeel en de hersteldienst van aircraft traffic control radars (Garaj-Vhrovac 2009). Een significante vermindering van het aantal, de morfologie  en de beweeglijkheid van spermacellen bij radarpersoneel (Weyandt, 1996), Schrader (1998), Liu (2003) en Ye (2007). En niet te vergeten een epidemiologische studie van Goldsmith (Department of Epidemiology and Health, Ben-Gurion University Israël).

Net zoals de telecomindustrie en de overheid verwijst Laveye gretig naar het SCENHIR-rapport. Uit dat rapport wordt dan één zinnetje uitvergroot, met name dat er geen schadelijke effecten van gsm- en andere hoogfrequente microgolfstraling zijn vastgesteld. Blijkbaar heeft Laveye het SCENHIR-rapport niet gelezen. Op pagina 4 (van de abstract) staat dat alle in het rapport onderzochte studies betrekking hebben op “less than 10 years exposure”, een blootstelling van minder dan tien jaar. De auteurs concluderen op pagina 28: 'For longer term use, data are sparse, since only some recent studies have reasonably large numbers of long term users. Any conclusion therefore is uncertain and tentative'. Kan het duidelijker?

En wat betreft de blootstelling aan gepulste microgolven bij het schrijven van deze lezersbrief, geen nood. Ik heb de blootstelling beperkt door deze lezersbrief  door te sturen via de ouderwetse internetkabel.

Jan Allein, Coördinator Werkgroep Beperk De Straling.