Gegevens

Geschreven: woensdag 06 juni 2012 15:06

standaard.be - Als we niet opletten, maakt de digitale revolutie van ons allemaal krankzinnigen, of op zijn minst asociale stumperds.In zijn nieuwe boek iDisorder stelt de Amerikaanse psycholoog Larry Rosen dat het tijd is voor enige zelfbevraging. 'Je wilt niet weten wat dit met onze hersenen doet.'

'Als je buurvrouw op haar verjaardag vijftig keer in haar brievenbus zou kijken om te zien of iemand er een wenskaartje in heeft achtergelaten, zou je dat normaal gedrag vinden?', vraagt Larry Rosen zich af. 'Natuurlijk niet. Maar op Facebook zien we daar geen graten in.

'Als je in een vergadering zit en om je heen halen zes andere mensen een boek uit hun jaszak waarin ze als gek beginnen te bladeren, terwijl jij een presentatie geeft, zou je daar geen aanstoot aan nemen? Natuurlijk wel, maar als diezelfde mensen de hele tijd aan hun smartphone zitten te frunniken, dan maak je daar niets van.'

'Het is abnormaal gedrag. Als je vroeger iemand luid tegen zichzelf pratend en heftig gesticulerend door een winkelstraat zag lopen, dan stak je de straat over om de persoon te mijden, want daar was duidelijk iets niet pluis mee. Nu doet iedereen het. Het enige verschil is dat ze met één hand een telefoon aan hun oor houden.'

'Ons onderzoek bij een steekproef van een duizendtal proefpersonen toont aan dat mensen die heel intensief op Facebook actief zijn, meer kans lopen depressief te worden dan wie dat niet doet. Dat kan vreemd lijken, omdat Facebook bij uitstek een omgeving is waar alles om positivisme draait, met die Like-knop en die leuke vakantiekiekjes en zo, maar dat is het nu net. Mensen schetsen zo'n idealistisch beeld van zichzelf dat andere mensen zich er ongelukkig door gaan voelen.

Iets concreter en geloofwaardiger dan de Facebook-depressie is het compulsieve gedrag dat we vertonen als we met onze moderne communicatiemiddelen in de weer zijn.

'Uit mijn onderzoek blijkt dat vooral jongeren veel te vaak hun e-mails, sms'jes en Facebookaccount checken', zegt Rosen. 'We vroegen hen aan te geven hoe vaak ze naar hun gsm of computer grepen om te kijken of ze nieuwe berichten hadden gekregen. De resultaten waren ronduit verbijsterend. Als het over sms'jes ging, gaf meer dan 60 procent van de tieners en twintigers aan dat gewoon "voortdurend'' te doen. Bij Facebook is het bijna even erg. Jongeren willen weten wie hen een bericht stuurt en wie iets op Facebook heeft gepost, en ze willen het nú weten. Het overheerst hun hele leven, het is je reinste compulsief gedrag. Ook omdat ze onrustig en zelfs angstig worden als ze dat eventjes niet kunnen doen. Ze zijn meteen bang dat ze ''iets zullen missen''.'

'Wie compulsief gedrag vertoont, beleeft geen plezier aan dat gedrag, hij wordt ertoe gedwongen omdat hij zich slecht voelt als hij het niet kan doen. De verslaafde gaat op zoek naar een "high'', hij raakt opgewonden van zijn technologische speeltjes en vertoont afkickverschijnselen als je zijn goodies afneemt.

'Hoe vaak zie je niet gezinnen op restaurant, waarbij de moeder en de kinderen verveeld om zich heen zitten te kijken, terwijl de vader voortdurend op zijn smartphone tokkelt? Uit onderzoek van collega's blijkt dat compulsief online willen zijn de oorzaak is van steeds meer echtscheidingen. Mensen vereenzamen ook en verliezen hun baan omdat ze voortdurend op Facebook zitten tijdens de werkuren. We raken stilaan in de probleemzone.'

Dit is een korte versie van een langer artikel dat u dit weekend in DS Weekblad vindt.

Zie ook het artikel in The New York Times: When You Text Till You Drop